Մի շուն էնքան հաչաց,
որ մի աշուն եկավ։
Մի շուն էնքան հաչաց, թե`
միայնակ եմ, արի՛։
Նա վերցրեց եկավ,
դեղին տերև կաթեց
շան աչքերից։
Եվ մի ազնիվ արցունք
ընկավ ու խշխշաց,
ընկավ ու փշրվեց
աշնան ոտքերի տակ։
Աշունն էլ է հաչում,
աշունն էլ է կանչում,
բայց ու՞մ։
Էս կիրակի օրով
աշունն էլ է քուչո,
ու՞մ վրա է հաչում
տխու՜ր-տրտու՜մ...
Գագիկ Սարոյան